ADWENT

Adwent (z łac. adventus - przyjście, przybycie) to okres w roku liturgicznym, który rozpoczyna się od I Nieszporów niedzieli po sobocie XXXIV tygodnia Okresu Zwykłego, a kończy przed I Nieszporami uroczystości Narodzenia Pańskiego w wieczór 24 grudnia. Trwa od 23 do 28 dni i obejmuje cztery kolejne niedziele przed 25 grudnia. Stanowi pierwszy okres w każdym nowym roku liturgicznym.

Adwent składa się z dwóch odrębnych okresów:

1. czasu, w którym kierujemy nasze serca ku oczekiwaniu powtórnego przyjścia Jezusa w chwale na końcu czasów (okres od początku Adwentu do 16 grudnia włącznie);

2. czasu bezpośredniego przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, w której wspominamy pierwsze przyjście Chrystusa na ziemię. 

Zwornikiem wszystkich tekstów liturgii adwentowej obydwu części jest czytanie księgi proroka Izajasza. Czytanie to obrazuje tęsknotę za wyczekiwanym Mesjaszem. Pierwsze ślady obchodzenia Adwentu spotykamy w IV w. między innymi w liturgii galijskiej i hiszpańskiej. Z pewnością Adwent nie istniał, dopóki nie ustalono stałej daty świąt Narodzenia Pańskiego. Została ona wyznaczona dopiero w II połowie IV wieku. W Hiszpanii pierwsze wzmianki o przygotowaniu do obchodu Narodzenia Pańskiego (choć nie jest ono określane mianem Adwentu) pochodzą z roku 380. Kanon 4 synodu w Saragossie, który odbył się w tym roku, poleca wiernym, aby od dnia 17 grudnia do Epifanii (6 stycznia) gorliwie gromadzili się w kościele, nie opuszczając ani jednego dnia. W tradycji gallikańskiej Adwent miał charakter pokutny i ascetyczny (post, abstynencja, skupienie), co wspomina św. Hilary (+ 367). W V w. biskup Tours, Perpetuus, wprowadził w Galii obowiązek postu w poniedziałki, środy i piątki w okresie trzech tygodni od dnia św. Marcina (11 listopada) do Narodzenia Pańskiego. W Rzymie okres przygotowania do Narodzenia Pańskiego został wprowadzony dopiero w drugiej połowie VI wieku. Adwent miał tu charakter liturgicznego przygotowania na radosne święta Narodzenia Pańskiego, ze śpiewem Alleluja, Te Deum laudamus, z odpowiednim doborem czytań i formularzy, bez praktyk pokutnych.Od czasów św. Grzegorza Wielkiego (590-604) Adwent w Rzymie obejmował już 4 tygodnie. Był to czas bezpośredniego, liturgicznego przygotowania na obchód pamiątki historycznego przyjścia Chrystusa. Na początku IX w. Adwent nabiera także charakteru eschatologicznego - staje się czasem przygotowania na ostateczne przyjście Chrystusa. W wyniku połączenia tradycji gallikańskiej i rzymskiej ukształtował się Adwent, jaki przeżywamy do dziś - liturgicznie rzymski, a ascetycznie gallikański (kolor fioletowy, bez Gloria). Formę tę rozpowszechniały klasztory benedyktyńskie i cysterskie. W XIII w. znana ona była już w całym Kościele, do czego przyczyniły się nowe zakony, zwłaszcza franciszkanie.

Teksty liturgiczne Adwentu ukazują postacie Starego i Nowego Testamentu, przez których życie i działalność Bóg zapowiadał i przygotowywał świat na przyjście Jego Syna: Maryję, Jana Chrzciciela, Izajasza. Adwent to czas radosnego oczekiwania na spotkanie z Panem i przygotowania się do niego przez pokutę i oczyszczenie. Dlatego Kościół zachęca do udziału w rekolekcjach, przystąpienia do sakramentu pokuty i pojednania. Adwent nie jest jednak w sensie ścisłym czasem pokuty, tak jak na przykład Wielki Post.

Jak czytamy w "Ogólnych normach roku liturgicznego i kalendarza" z 1969 r.:

"Adwent ma podwójny charakter. Jest okresem przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez który wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi. Równocześnie jest okresem, w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów. Z obu tych względów Adwent jest okresem pobożnego i radosnego oczekiwania".

W czasie całego Adwentu, poza niedzielami i uroczystością Niepokalanego Poczęcia NMP (8 grudnia), odprawiane są Roraty. Ta bardzo dawna tradycja jest nadal w Polsce kultywowana. Roraty to Msze ku czci Najświętszej Maryi Panny, odprawiane wczesnym rankiem. Ich nazwa pochodzi od łacińskich słów pieśni często śpiewanej na ich początku - Rorate caeli desuper (Spuśćcie rosę, niebiosa). W czasie Rorat przy ołtarzu znajduje się dodatkowa, ozdobna świeca - symbolizuje ona obecność Maryi. Eucharystia rozpoczyna się przy zgaszonych światłach; zapalają się one dopiero podczas uroczystego hymnu "Chwała na wysokości Bogu". Jest to jeden z nielicznych przypadków w roku liturgicznym, kiedy hymn ten śpiewa się każdego dnia (chociaż wyłącznie podczas Rorat).

Według Abrahama Bzowskiego, dominikanina, wybitnego historyka Kościoła, początek Rorat w Polsce datuje się na XIII wiek. Ich odprawianie miał wprowadzić w Poznaniu książę Przemysł I Pobożny, a w Krakowie, na prośbę św. Kingi, Bolesław Wstydliwy. Największą popularność i szczyt rozwoju Roraty osiągają w XVI wieku. Codziennego udziału w tej Mszy świętej przestrzegali królowie Zygmunt Stary i Zygmunt August, królowa Bona, Anna Jagiellonka i Marysieńka Sobieska. Zygmunt I Stary i Anna, jego córka, starali się o to, aby w kaplicy królewskiej na Wawelu Roraty odprawiane były nie tylko w czasie Adwentu, ale przez cały rok raz na tydzień. Na ten cel przeznaczyli pewne fundusze i w 1545 roku utworzono, przy kaplicy zygmuntowskiej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi, specjalną kapelę śpiewaczą "rorantystów".

Z odprawianiem Mszy św. roratniej wiąże się zapalanie dodatkowej świecy. W dawniejszych czasach przed rozpoczęciem Mszy św. do ołtarza podchodził król, niosąc pięknie ozdobioną świecę, i stawiał ją na najwyższym lichtarzu na środku ołtarza. Podobne świece, lecz już nie ozdobione, przynosili do ołtarza prymas, senator, ziemianin, rycerz, mieszczanin i chłop - przedstawiciele ówczesnych stanów. Każdy z nich, wręczając świecę celebransowi, odpowiadał na jego pytanie: "Gotowy jesteś na sąd Boży?" - "Gotów jestem na sąd Boży".

Od IX w. dla drugiej części Adwentu charakterystyczne są tzw. antyfony "O", ponieważ wszystkie rozpoczynają się od tej właśnie litery: O Sapientia, O Adonai, O Radix Jesse, O Clavis David, O Oriens, O Rex gentium, O Emmanuel. Tak uszeregował je Amalariusz z Metzu (+ 850). Oparte są one na obrazach i symbolach biblijnych. Antyfony te w tłumaczeniu polskim stanowią siedem kolejnych zwrotek dawno śpiewanej pieśni "Mądrości, która z ust Bożych wypływasz". Ich treść obrazuje tęsknotę Izraelitów za Mesjaszem. Stosowane były pierwotnie jako antyfony do Magnificat w Liturgii Godzin. W odnowionej liturgii zachowały swoje tradycyjne miejsce. Ponadto włączone zostały w Mszę świętą jako wersety aklamacji przed Ewangelią.

III Niedziela Adwentu jest nazywana Niedzielą Różową lub - z łaciny - Niedzielą  GAUDETE. Nazwa ta pochodzi od słów antyfony na wejście: "Gaudete in Domino", czyli "Radujcie się w Panu". Szaty liturgiczne mogą być - wyjątkowo - koloru różowego, a nie, jak w pozostałe niedziele Adwentu, fioletowe. Teksty liturgii tej niedzieli przepełnione są radością z zapowiadanego przyjścia Chrystusa i z odkupienia, jakie przynosi. Warto pamiętać, że oprócz Niedzieli Gaudete jest jeszcze tylko jedna okazja do używania szat liturgicznych koloru różowego - jest nią Niedziela LAETARE - IV Niedziela Wielkiego Postu.

źródło: brewiarz.pl

NAWIEDZENIE RODZIN PRZEZ FIGURĘ MATKI BOŻEJ FATIMSKIEJ

W roku 2017 przeżywaliśmy wielki jubileusz 100-lecia objawień Matki Bożej w Fatimie.

Objawienia te związane są z wezwaniem Maryi skierowanym do nas

o nawrócenie, modlitwę różańcową i pokój. Orędzie Matki Bożej

Fatimskiej skierowane do wszystkich

chrześcijan i współczesnego świata pozostaje wciąż aktualne

i czeka na swoje wypełnienie. Zawarte jest ono w następujących

słowach: Jestem Najświętszą Maryją Panną Różańcową.

Przyszłam upomnieć ludzkość, aby zmieniła swoje

życie, by Boga tak ciężko obrażanego dłużej nie martwiła:

Nawracajcie się! Przestańcie grzeszyć! Świętymi bądźcie!

Módlcie się! Odmawiajcie różaniec!

Czyńcie pokutę za swoje grzechy! Umartwiajcie się!

Kolejne, prywatne objawienia sługi Bożej, siostry Łucji, mówią o tym, że ludzie

z Niepokalanego serca Maryi winni czerpać pokój, który Bóg Jej powierzył.

Umiłowani Parafianie!

W naszej diecezji, a także w naszej parafii trwa  nawiedzenie rodzin 

przez Figurę Maryi Matki Bożej Fatimskiej. W tych niezwykłych chwilach dziejów

Kościoła i świata pragniemy odpowiedzieć Bogu na Jego wołanie o nawrócenie

ludzkich serc. Mam nadzieję, że nawiedzenie Matki Bożej w znaku jej figurki

przyczyni się do pogłębienia życia duchowego w rodzinach naszej parafii

oraz zaowocuje nowymi Różami Żywego Różańca.

Zachęcamy, by w miarę możliwości każda rodzina naszej parafii

przyjęła figurę choć na krótki czas.

 Msza św. w intencji rodzin przyjmujących Matkę Bożą i we wszystkich

intencjach przez nie polecanych będzie odprawiana w każdą niedzielę o godz. 12.oo.

Intencje i dobrowolne ofiary na tę Mszę św. w kopercie podpisanej

nazwiskiem i adresem rodziny będzie można wrzucić na tacę .

Jak przyjąć Matkę Bożą w naszych domach?

2. Na wyznaczonym wcześniej terenie figurka pozostanie przez tydzień

– będzie przekazywana od rodziny do rodziny.

W pierwszym tygodniu figurkę przyjmą mieszkańcy Łobzowa – Starej Wsi.

2. Pierwsza z rodzin, która z danego rejonu zdecyduje się na przyjęcie

figury będzie mogła to uczynić po niedzielnej Mszy św. o godz. 12.00,

która sprawowana będzie w intencji tych, które przyjęły figurę

w kończącym się tygodniu.

3. Wraz z figurą przekazywana będzie księga peregrynacyjna.

Na jej początku będzie lista, na którą proszę, aby wpisała się rodzina, czy osoba, 

która przyjmie do siebie figurę Matki Bożej.

Natomiast na końcu kroniki będzie lista dla osób chętnych do przystąpienia do

nowej Róży Różańcowej.

4. W czasie nawiedzenia niech towarzyszy nam ufna modlitwa

do Matki Bożej Fatimskiej.

Proponowany przebieg nawiedzenia

1. Wniesienie figury do domu i ustawienie w przygotowanym miejscu:

stół nakryty białym obrusem, księga Pisma Świętego,

dwie świece, może być gromnica, kwiaty.

2. Przywitanie pieśń: O Maryjo witam Cię…

3. Odczytanie Ewangelii o nawiedzeniu św. Elżbiety (Łk 1,39-56).

4. Odmówienie różańca świetnego z rozważaniem tajemnic z danego.

5. Akt zawierzenia rodzin Niepokalanemu Sercu Maryi

6. Wieczorny pacierz przy figurze:

     - Litania do Niepokalanego Serca Maryi

7. Apel Jasnogórski o godz. 21.00.

Wspólne odśpiewanie Apelu Jasnogórskiego.

Zachęcamy, aby włączyć się do śpiewu Apelu i wysłuchać towarzyszącemu mu rozważania.

8. Pacierz poranny przy figurze:

    - Śpiew pieśni „Kiedy ranne wstają zorze”.

Zachęcamy, aby pozostający w domu w dowolnym dla siebie czasie zaśpiewali Godzinki

i odmówili różaniec święty z rozważaniem tajemnic z danego dnia.

9. Modlitwy przy figurze w ciągu dnia:

- Powracający ze szkoły/pracy odmawiają krótką modlitwę sami lub wspólnie przed

 figurą

- o 15.00 odmawiamy Koronkę do Miłosierdzia Bożego

10. Modlitwa przed przekazaniem figury następnej rodzinie.

11. Złożenie hołdu ze śpiewem fatimskiej pieśni maryjnej lub odmawiając cząstkę różańca

świętego wynosimy figurkę z domu by przekazać ją następnej rodzinie.

Witamy się z sąsiadami chrześcijańskim pozdrowieniem

„Niech będzie Pochwalony Jezus Chrystus…” i przekazujemy figurę Matki Boskiej.